ถ้าอย่างนั้น ผมขอเริ่มสัมภาษณ์พ่อแม่เลยนะครับ

รัฐบาลตั้ง ศูนย์เลี้ยงดูเด็กแห่งชาติ (NC Center) เพื่อดูแลเด็กถูกทอดทิ้งตั้งแต่แรกเกิดจนถึง 19 ปี เด็กในศูนย์ถูกเรียกว่า “ลูกแห่งชาติ” หรือ “เอ็นซี”

และเมื่ออายุครบ 13 ปี ต้องเข้าสู่กระบวนการ “เพนต์” (paint) เพื่อคัดเลือกพ่อแม่บุญธรรมผ่านการสัมภาษณ์และทดลองใช้ชีวิตร่วมกัน

 

เจนู 301 ไม่เชื่อในระบบเพนต์ เขาปฏิเสธพ่อแม่ทุกรายเพราะมองเห็นความไม่จริงใจ ส่วนใหญ่หวังเพียงเงินอุดหนุนจากรัฐ ไม่ได้รักเด็กจริง

ขณะเดียวกันเด็กเอ็นซีที่ออกไปใช้ชีวิตจริง ก็มักเจอการกีดกันและความเหลื่อมล้ำในสังคม การปฏิบัติตัวอย่างเย็นชาต่อผู้มีประวัติว่ามาจากเอ็นซี

ผู้คนแบ่งแยกพวกตนกับผู้มาจากเอ็นซีและรู้ตัวว่ามีอภิสิทธิ์เหนือกว่า ผู้เติบโตขึ้นมากับพ่อแม่บังเกิดเกล้าเข้าใจเอาเองว่าคนที่มาจากเอ็นซีไม่มีวันตีตนเสมอกันได้เลย

ความเกลียดชังที่มีต่อคนเอ็นซีเหมือนกับความรู้สึกเกลียดชังที่พวกเขามีต่อหุ่นยนต์

เจนูวัย 17 ปี ยืนอยู่บนทางแยกครั้งสำคัญของชีวิตในศูนย์เอ็นซี…

ระหว่างการก้าวเดินต่อไปโดยไร้ครอบครัวรองรับ กับการยอมเสี่ยงฝากชีวิตไว้ในมือของ “พ่อแม่”

ที่อาจเป็นเพียงภาพลวงตาแห่งความรัก บทตัดสินใจครั้งนี้จะเปลี่ยนชะตาของเขาไปตลอดกาล

ติดตามได้ใน ‘ถ้าอย่างนั้น ผมขอเริ่มสัมภาษณ์พ่อแม่เลยนะครับ’