(ช่วยอ่านสักนิด) นิยายวรรณกรรม

“เซลิม ฮาโคเปียน เขียนหนังสือเล่มหนึ่ง”

 

คุณนะเขียนเริ่มเรื่องไว้อย่างนี้ ... ชายชาวอุซเบกิซสถานมาตั้งหลักปักฐานในเยอรมนี และอยากเป็นนักเขียนวรรณกรรมเยอรมัน เซลิมเฝ้าเพียรพยายามเสนอต้นฉบับให้สำนักพิมพ์ต่างๆ ทำตัวใกล้ชิดกับ คุณนะเขียน ในดวงใจ ติดสอยห้อยตามเขาไปเกือบทุกแห่งเพื่อให้เขาช่วยอ่านและขัดเกลาต้นฉบับ แล้วแล้ว วันหนึ่งงานเขียนของเซลิมก็ได้รับการตอบรับจากสำนักพิมพ์นามอุโฆษ เขากลายเป็นนักเขียนโด่งดังระดับพลุแตก มีรายได้เป็นกอบเป็นกำชวนอิจฉา ในขณะที่ คุณนะเขียน เริ่มถดถอย ถึงทางตันและเสื่อความนิยม

มีความลับ (หรือเคล็ดลับ) เปิดเผยไว้อย่างชัดเจนในวรรณกรรมของเซลิม ความลับที่เป็นทางลัดให้เขาวิ่งเข้าเส้นชัยแห่งสนามการเขียน ความลับที่ชวนนักอ่าน นักวิเคราะห์ นักวิจารณ์ นักวิชาการ นักสื่อสารมวลชน และนักต่อนัก ... ตั้งคำถามถึงความหมายที่แท้จริงของคำว่าวรรณกรรม รวมทั้งประเมินคุณค่าของเรื่องเล่าว่า เราจะเอา “ประวัติย่อ” มาตัดแต่ง เลาะเล็ม เสริมเติม และขายต่อ เช่นที่เซลิมทำได้ (ดี) จริงหรือไม่

 

จะมีใครสร้างเรื่องได้อย่างนี้กันตลอดไปเล่า