อันตัวข้าพเจ้านี้คือแมว (พิมพ์ครั้งที่ 2)

มองโลกและมนุษย์ผ่านสายตาของแมวไร้นาม ที่เกรี้ยวกราดยามเบื่อหน่ายโลก ผ่านปลายปากกาหนึ่งในนักเขียนผู้ยิ่งใหญ่ในประวัติศาสตร์ญี่ปุ่นสมัยใหม่ 

 

ข้าพเจ้าเริ่มจะลืมไปแล้วว่าตัวเองเป็นแมว และคิดว่าตนเป็นบุคคลหนึ่งในสังคมมนุษย์ไปแล้ว ทั้งนี้ข้าพเจ้าไม่ได้ดูถูกเผ่าพันธุ์เดียวกัน แต่เป็นอย่างที่เขาว่ากันว่า บุคคลที่มีลักษณะคล้ายคลึงกันจะสบายใจเวลาอยู่ร่วมกัน ในเมื่อข้าพเจ้าได้พัฒนาตัวเองให้อยู่เหนือวิสัยแมวทั่วไปแล้ว ยิ่งทำให้ข้าพเจ้ารู้สึกอยากจะวิพากษ์วิจารณ์แนวคิดหรือคำพูดต่างๆ ของพวกมนุษย์จากสถานะที่เทียบเท่ากัน

 

นวนิยายเรื่องแรกของนัตสึเมะ โซเซกิi เขียนขึ้นระหว่างปี 1905-1906 เดิมทีตั้งใจให้เป็นเรื่องสั้นขนาดตอนเดียวจบ ตีพิมพ์ในนิตยสารโฮโตโตงิสุ ฉบับเดือนมกราคม 1905 ทว่าได้รับความนิยมจนต้องเขียนเพิ่มเพื่อลงเป็นตอนๆ อย่างต่อเนื่อง

 

เป็นนวนิยายแนวเสียดสีสังคมญี่ปุ่นในช่วงยุคเมจิ (1868-1912) โดยเฉพาะประเด็นการพยายามผสมผสานวัฒนธรรมตะวันตกเข้ากับขนบธรรมเนียมของญี่ปุ่น โดยใช้ถ้อยคำผ่านมุมมองของแมวตัวหนึ่งซึ่งปฏิบัติตัวประหนึ่งเป็นมนุษย์ ถ่ายทอดเรื่องราว เล่าถึงวิถีชีวิตของชนชั้นกลางของญี่ปุ่นในยุคนั้น เสียดเย้ยชนชั้นสูงตัวจริงและผู้พยายามจะเป็น

 

เสน่ห์ของนวนิยายเรื่องนื้คือ การวิพากษ์มนุษย์ผ่านสายตาของแมว การเสียดเย้ยมนุษย์โดยทั่วไปผ่านความถือตนว่าเหนือกว่าของมวลแมว   ซึ่งจัดว่าเป็นรูปแบบใหม่ของนวนิยายญี่ปุ่นในสมัยนั้น