- แปลจากหนังสือ: Poison is Medicine: Clarifying in Vajrayana
- ผู้เขียน: Dzongsar Jamyang Khyentse
- ผู้แปล: นัยนา นาควัชระ
- สำนักพิมพ์: สวนเงินมีมา
- จำนวนหน้า: 336 หน้า ปกอ่อน
- พิมพ์ครั้งที่ 1 — มิถุนายน 2565
- ISBN: 9786164810327
ยาพิษคือโอสถ: ไขข้อกังขาเกี่ยวกับวัชรยาน
เหตุผลข้อหนึ่งที่ข้าพเจ้าเขียนหนังสือเล่มนี้ ก็เพราะอยากจะให้เราทุกคน ใคร่ครวญพิจารณา
ประเด็นต่าง ๆ ซึ่งเป็นที่สนใจของสังคมหลังจากที่มีข่าว อื้อฉาวเกี่ยวกับคุรุวัชรยาน
ข้าพเจ้าอยากให้เรามองจากหลาย ๆ แง่มุมให้มาก ที่สุดเท่าที่จะเป็นไปได้ อาทิ
- จริง ๆ แล้วลามะทิเบตรู้อะไรมากน้อยแค่ไหนเกี่ยวกับลูกศิษย์ที่เป็นชาวต่างชาติ?
- ในแงไหนบ้างที่พุทธศาสนาสายทิเบตมีรากฐานมาจากวัฒนธรรมและความชอบของคนทิเบตเอง?
- ทําไมบางครั้งคุรุวัชรยานจึงดูเหมือนเป็นคนเอาแต่ใจตัว หรือทําตัวเหมือนดาราเพลงร็อก?
- การปฏิบัติธรรมเพื่อเข้าถึงการรับรู้ที่บริสุทธิ์ กับการให้สัจจะว่าจะรักษาศีล (สมยะ)ิเป็นเพียงข้ออ้าง
ที่ลามะจะได้ควบคุมศิษย์และบังคับให้ศิษย์เชื่อฟังในทุกกรณีอย่างนั้นใช่หรือไม่? - เราสามารถปฏิเสธครูวัชรยานของเราได้หรือเปล่า?
- วัชรยานควรปรับปรุงตัวเองเพื่อให้เข้ากับโลกสมัยใหม่หรือไม่?
ข้าพเจ้าขอพูดซ้ําและย้ําอีกครั้งว่าหนังสือเล่มนี้ไม่ใช่หนังสือปูพื้นฐานความรู้ ด้านพุทธศาสนา
และไม่ได้เขียนสําหรับคนที่ไม่รู้อะไรเลยเกี่ยวกับพุทธธรรม และที่แน่ๆ ไม่ได้เขียนให้ผู้อ่านที่
ไม่รู้อะไรเลยเกี่ยวกับวัชรยาน