วันสุดท้ายของนักโทษประหาร

"ดวงตาคนคุกผู้คุ้นชิน กับความมืดของห้องขัง รู้ดีว่าแสงที่เห็นอยู่นั้นคือแสงตะวัน ข้าพเจ้าชื่นชอบดวงอาทิตย์ยิ่งนัก"

ชีวิต แม้เป็นของอาชญากร ก็คือชีวิตอันมีค่า มีความเป็นมนุษย์เต็มเปี่ยม มนุษย์ผู้หวาดกลัว โกรธแค้น เจ็บปวด มนุษย์ผู้เป็นพ่อ เป็นสามี เป็นลูก มนุษย์ผู้รักในแสงตะวันไม่ต่างจากเรา

วิกตอร์ อูโก เขียนเรื่อง วันสุดท้ายของนักโทษ ประหาร เมื่อเกือบสองศตวรรษที่แล้ว ในช่วงเวลานั้น บนลานประหารชีวิต เสียงกู่ร้องแสดงความ โกรธแค้นสาแก่ใจของเหล่า "คนมุง" ดังก้องไปทั่ว การประหารชีวิตเปรีัยบดังมหรสพให้มนุษย์ผู้น่าชัง กระนั้น แม้โลกจะผ่านการต่อสู้เรียกร้องมา เนิ่นนาน เสียงกู่ร้องนั้นก็ยังคงดังสะท้อนอยู่จนทุกวันนี้ แม้ไม่ได้ปรากฏบนลานประหารอีกต่อไป หากแต่ยังคง สะเทือนลั่นผ่านสื่อสมัยใหม่ "ผองชนผู้ต่ำช้าน่าชัง" ยังเสพการลงทัณฑ์ประหนึ่งเป็นมหรสพระบายอารมณ์