ให้กาลเวลาเล่าเรื่องที่ดี

ณ จุดกึ่งกลางระหว่างโลกคู่ขนานสองใบ ฌอห์ณเขียนหนังสือเล่มนี้ขึ้น

“ใบหนึ่งคือโลกอันทันสมัยและสดใหม่ของหลานสาวหลานชาย อีกใบคือโลกในอดีตที่กำลังเลือนหายของคุณปู่ ผมยืนอยู่ตรงกลาง เฝ้ามองชีวิตพวกเขา ชีวิตที่อยู่บนดาวเคราะห์ดวงเดียวกัน แต่เหมือนอยู่คนละมิติ...

“หลานชายและหลานสาวของผมอยู่ในช่วงวัยกำลังเรียนรู้ อ่านออกเขียนได้ และจดจำ พวกเขากำลังวิ่งเล่นอย่างสนุกสนานบนสนามหญ้าของโลกความจริงยุคใหม่ ที่ทุกสิ่งล้วนน่าตื่นตาตื่นใจ เกิดขึ้นเร็วในอัตราเร่ง และพร้อมจะหายลับไปอย่างรวดเร็ว ส่วนคุณปู่ของผมอยู่ในช่วงเวลาแห่งอดีต เรื่องราวของเขาผ่านมาเนิ่นนาน และกำลังอยู่ในช่วงเวลาของการลืมมากกว่าจำ ทุกสิ่งคล้ายเป็นภาพฝันอันพร่าเลือน คล้ายภาพเขียนที่สีกำลังหลุดร่อน แต่ถ้ามองดูช้าๆ อย่างพิจารณา ร่องรอยในภาพเก่านั้นกลับมีค่า และน่าจดจำ

“เมื่อคนหนึ่งกำลังจะจำ อีกคนหนึ่งกำลังจะลืม ผม—คนที่อยู่ระหว่างโลกคู่ขนานจึงอยากจะสร้างสะพานให้คนทั้งสองเชื่อมโยงเข้าหากัน”

ผลงานเขียนอบอุ่นลุ่มลึก เล่มที่สองของฌอห์ณ จินดาโชติ ชายหนุ่มนักสะท้อนเรื่องราวผ่านกาลเวลา สุข ทุกข์ สนุก เศร้า ทุกเรื่องราวสำหรับเขา เมื่อมองผ่านกาลเวลา.. มันคือเรื่องที่ดี

“เพราะเรื่องที่ดีนั้นควรค่าแก่การเก็บไว้สอนใจ มากกว่าจะทิ้งให้เลือนหายไปกับกาลเวลา”