คนแคระ

อะไรเล่าจะน่าพรั่นพรึงไปกว่าจิตใจที่จ้องลึกลงไปในตัวมันเอง "คนแคระ" เล่มนี้ นำเสนอปัญหาสัมพันธภาพระหว่างมนุษย์ เปิดเผยให้เห็นความโดดเดี่ยวอ้างว้างของกลุ่มคนซึ่งเป็นตัวแทนของสังคมร่วมสมัย โดยสะท้อนให้เห็นการขาดความตระหนักถึงคุณค่าของความเป็นมนุษย์ การหมกมุ่นอยู่กับปัญหาของตนเอง และการโหยหาสัมพันธภาพระหว่างมนุษย์แต่จำกัดขอบเขตของความสัมพันธ์นั้นไว้ ทั้งหมดนี้ผู้เขียนนำเสนอผ่านตัวละครที่แสดงความเย็นชาต่อชะตากรรมของมนุษย์ และหาทางสร้างความชอบธรรมให้กับการกระทำของตัวเอง ผู้เขียนมีกลวิธีการเล่าเรื่องเนิบช้า ทว่า...มีพลัง มีการสร้างจินตภาพที่ชวนให้เกิดการตีความหลากหลาย มีตัวละครซับซ้อน แปลกแยก และท้าทายกฎเกณฑ์ของสังคม คุณค่าของนวนิยายนี้จึงอยู่ที่การกระตุ้นให้เกิดการสำรวจภาวะความเป็นมนุษย์ ในโลกร่วมสมัย ในขณะเดียวกันก็ตั้งคำถามกับมโนสำนึก ความรับผิดชอบชั่วดีและสารัตถะของชีวิต!

 

"…ยามที่เขาเพ่งลึกย้อนไปถึงสิ่งต่างๆ ที่ผ่านมา เขาอยากเห็นเพียงแค่ความพร่ามัวในเรื่องราวของชีวิต อยากให้มันคลุมเครือดั่งมีม่านซ้อนทับอำพรางเอาไว้ เขาพอใจให้ภาพความหลังอยู่ในหมอกควันอันเคลือบคลุมกำกวม..." บางส่วนจาก ภาคหนึ่ง กรง "…อะไรเล่าจะน่าพรั่นพรึงไปกว่าจิตใจที่จ้องลึกลงไปในตัวมันเอง..."

- บางส่วนจาก ภาคสอง มนุษย์หัตถ์

 

"...ความโกรธย่อมต้องการสำแดงและการระบาย ความโกรธย่อมต้องการพยานและผู้ชม นี่ไงเล่า...เขาอยู่ที่นี่ ตรงนี้ ปอกเปลือกตัวเขาออกมาทีละชั้นๆ ด้วยถ้อยคำบริภาษได้เลย..." บางส่วนจาก ภาคสาม เศษกระจก "...แต่เมื่อประจันหน้ากับมันเข้า เขาก็อดรูสึ้กไมได้ว่ามีอะไรบางอย่างตั้งป้อมเป็นศัตรูกับเขา มันค่อยๆ สั่งสมความเป็นปฏิปักษ์นับตั้งแต่ช่วงเวลาที่เขาจากไป และตอนนี้คงกำลังดักซุ่มรอเขาอยู่มุมใดสักแห่ง..."

- บางส่วนจาก ภาคสี่ ทะเลทราย

 

"…พอจะสรุปได้ว่า ‘ความอิหลักอิเหลื่อ’ เป็นคุณสมบัติสำคัญประการหนึ่งของมนุษย์บางขณะเราวิงวอน เรียกร้อง และร้องขอ แต่ใช่ว่าเราจะสยบยอมและไม่ต่อต้านบางคราวเรากลัวสยองกร้าว แต่ก็ใข่ว่าเราจะไม่คำรามและตะโกนขู่และถึงที่สุด เราประกาศก้องถึงศีลธรรมจรรยา แต่เราเองมิใช่หรอกหรือที่ทั้งสัปดนและมดเท็จมนุษย์นั้นแน่นเต็มและก็ว่างเปล่าไร้ความหมายไปพร้อมๆ กัน"

- บางส่วนจากบรรณาธิการบันทึก