คิดถึงคิสซิงเจอร์
Missing Kissinger
สงวนลิขสิทธิ์จากสำนักพิมพ์กำมะหยี่ห้ามนำเนื้อความไปเผยแพร่ที่อื่น
หากพบผู้กระทำจะถูกดำเนินการตามกฎหมาย
เธอบอกว่าผมไม่ได้รักเธอจริงๆ บอกว่าผมพูดว่าผมรัก ผมคิด ว่าผมรัก แต่ผมไม่ได้รักเธอเลย ผมเคยได้ยินเกี่ยวกับผู้คนที่พูดว่า พวกเขาไม่รักใครบางคน แต่การตัดสินใจแทนคนอื่นว่าเขารักใครหรือเปล่าเนี่ยนะ? นี่เป็นเรื่องใหม่สำหรับผมเลย ความจริงก็คือ ผมเห็นเค้าลางมาแต่ไกลแล้ว ชายใดร่วมเตียงกับสกั๊งก์ ชายนั้นไม่ควรบ่นว่า ลูกของเขาตัวเหม็น เธอกวนประสาทผมมาได้หกเดือนแล้ว แหย่นิ้วเข้าไปในจิ๋มของตัวเองหลังจากเราเอากันเพื่อเช็คว่าผมถึงจริงๆ ส่วนตัวผมเองแทนที่จะพูดอะไรออกมา ผมได้แต่บอกเธอว่า “ไม่เป็นไรหรอกที่รัก คนเราก็รู้สึกไม่มั่นใจเล็กๆแบบนี้กันทุกคนแหละ”
แล้วตอนนี้เธอก็อยากให้เราเลิกกัน เพราะเธอตัดสินใจแล้วว่าผมไม่รักเธอ ผมจะพูดอะไรกับเธอได้ ถ้าผมตะคอกใส่เธอ บอกให้เลิกทำตัวเป็นอีงั่งและกุเรื่องบ้าๆขึ้นมาสักที มันก็จะยิ่งสนับสนุน ประเด็นของเธอ
“ทำอะไรสักอย่างให้เห็นว่าเธอรักฉันสิ” เธอพูด เธออยากให้ ผมทำอะไรหรือ อะไรล่ะ เธอก็แค่บอกมา แต่เธอไม่บอก เพราะถ้า ผมรักเธอจริงๆผมจะคิดได้เอง อย่างไรก็ดี เธอจะบอกอย่างหนึ่งให้ เธอพร้อมจะบอก โดยจะเป็นการบอกใบ้ว่าสิ่งนั้นใช่อะไรหรือบอกว่า สิ่งนั้นไม่ใช่อะไร ผมต้องเลือกอย่างใดอย่างหนึ่ง ดังนั้นผมจึงขอให้ เธอบอกผมว่าสิ่งนั้นไม่ใช่อะไร แบบนี้อย่างน้อยเราก็จะได้รู้อะไรบ้าง
สิ่งที่แน่นอนสิ่งเดียวเกี่ยวกับคำใบ้ของเธอก็คือ ผมจะไม่เข้าใจมัน “มันไม่ใช่” เธอพูด “มันไม่เกี่ยวข้องกับการทำให้ตัวเธอเองพิกลพิการแบบว่าควักลูกตาออกมาหรือเฉือนหูตัวเองทิ้ง เพราะแบบนั้นมันเท่ากับเธอกำลังทำร้ายคนที่ฉันรัก ซึ่งเป็นการทำร้าย ฉันแบบอ้อมๆไปด้วย และการทำร้ายคนใกล้ชิดก็ไม่ใช่ข้อพิสูจน์ความรักอย่างแน่นอน”
ความจริงก็คือ ผมไม่มีทางจะทำร้ายตัวเองอยู่แล้ว ต่อให้เธอไม่พูดแบบนั้น การควักลูกตาออกมามันเกี่ยวอะไรกับความรักวะ แล้ว มันอะไรกันนักกันหนากับการบอกกันตรงๆว่าสิ่งที่ต้องการคืออะไร เธอไม่ยอมทำท่าเดียว บอกแต่เพียงว่าการกระทำสิ่งนั้นมันไม่ดีกับ พ่อหรือพี่สาวน้องสาวของผม ไม่ดีกับพี่ชายน้องชายของผมด้วย ผม พร้อมจะถอดใจและบอกกับตัวเองว่าป่วยการเปล่า ไม่มีอะไรจะช่วยผม หรือช่วยเธอได้ ชายใดกลั่นแกล้งขี้ยาติดโคเคนที่ไว้ใจไม่ได้ ชายนั้น ไม่ควรโวยวายเมื่อกระดูกหัก แต่หลังจากนั้น เมื่อเรามีเซ็กส์และเธอจ้องลึกในตาผม—เธอไม่เคยหลับตาเวลาที่เรามีอะไรกัน ผมจะ ได้สอดลิ้นของคนอื่นเข้าปากเธอไม่ได้— ทันใดนั้นเอง ความคิดก็ วาบขึ้นมา เหมือนกับนิมิตปรากฏ “ใช่แม่ของผมหรือเปล่า” ผมถาม แต่เธอไม่ยอมตอบ
“ถ้าเธอรักฉันจริงๆเธอต้องรู้ได้ด้วยตัวเอง” และหลังจากชิมนิ้ว ที่เธอชักออกจากจิ๋มของตัวเอง เธอก็โพล่งออกมา “แล้วอย่าอุตริไป เอาหูหรือนิ้วหรืออะไรทำนองนั้นมาให้ฉันนะ สิ่งที่ฉันต้องการคือหัวใจ ได้ยินไหม หัวใจของแม่เธอ” ผมกำมีดตลอดทางไปเมืองเปตัก ติกวา ขึ้นรถเมล์สองทอด มีด ยาวห้าฟุตใหญ่จนกินที่เบาะนั่งสองที่ ผมต้องจ่ายค่าตั๋วรถเมล์เพิ่มเป็น พิเศษ มีอะไรที่ผมทำให้เธอไม่ได้ มีอะไรที่ผมทำให้คุณไม่ได้ แม่เทพธิดา โยนี ผมเดินบนถนนสเตมป์เฟอร์ตลอดทั้งสายโดยมีมีดเหน็บอยู่ที่หลัง อย่างกับนักรบพลีชีพอาหรับ แม่รู้ว่าผมจะมาก็เลยทำอาหารเตรียมไว้ กระหน่ำเครื่องเทศเผ็ดร้อนจากนรกแบบที่มีแต่แม่ผมเท่านั้นที่ทำได้ ผม กินโดยไม่พูดอะไร ชายใดกินผลตะบองเพชร ที่ยังไม่ได้ปอกหนามออก ชายนั้นไม่ควรบ่นเรื่องริดสีดวงทวาร
“แล้วมิรีเป็นยังไงบ้าง” แม่ถาม “เธอสบายดีไหม สาวน้อย น่าเอ็นดูคนนั้นยังแหย่นิ้วอูมๆเข้าไปในตัวเองอยู่หรือเปล่า”
“เธอสบายดีฮะ” ผมบอกแม่ “สบายดีจริงๆเธอขอหัวใจของแม่ แบบว่าเธออยากรู้ว่าผมรักเธอจริงๆ หรือเปล่า”
“เอาหัวใจของบารุคไปให้เธอก็ได้” แม่หัวเราะ “เธอแยก ไม่ออกหรอก”
“พูดแบบนี้ได้ไงแม่!” ผมพูดอย่างมีน้ำโห “พวกเราถือเรื่องการ โกหกหลอกลวงนะ มิรีกับผมเราเน้นเรื่องความซื่อสัตย์”
“เออๆ” แม่ถอนหายใจ “งั้นเอาของแม่ไปให้เธอก็ได้ ไม่อยากให้ทะเลาะกันเพราะแม่เป็นเหตุ ว่าแล้วก็นึกขึ้นได้ แล้วไหนหลักฐาน สำหรับแม่ที่รักลูกสุดหัวใจ ไหนล่ะข้อพิสูจน์ว่าลูกก็รักแม่อยู่บ้างนิดหน่อยเหมือนกัน"
ผมเขวี้ยงหัวใจของมิรีลงบนโต๊ะอย่างฉุนเฉียว ทำไมสองคนนี้ ไม่เชื่อผมสักที ทำไมเอาแต่ทดสอบผมอยู่ได้ทั้งคู่ แล้วตอนนี้ผมก็ต้อง นั่งรถเมล์สองทอดกลับ พร้อมไอ้มีดเล่มนี้ไปตลอดทาง แล้วก็หัวใจของแม่ด้วย และผมพนันได้เลยว่าเธอคงไม่อยู่บ้านด้วยซ้ำ คงจะกลับไปหาแฟนเก่า แต่ผมไม่โทษใครหรอกนอกจากตัวเอง
มีคนอยู่สองจำพวก พวกที่ชอบนอนติดกำแพง กับพวกที่ชอบนอนข้างๆ คนที่ผลักพวกเขาตกจากเตียง
หาอ่านเรื่องสั้นอีก 46 เรื่องได้ที่: