อวัยวะพักร้อนชั่วโมงผ่าตัด

“ที่กำลังหายใจเป็นปกตินี้ ใช่เรามีชีวิตอยู่หรือไม่ หรือไม่ใช่ชีวิตผมและไม่ใช่ชีวิตคุณ” 

เราจะอยู่ในนรกลมหายใจไปจนถึงวันตายใช่ไหม แล้วมันอีกนานเท่าไหร่

“คุณหารีโมตเจอหรือยัง เพื่อจะกดปุ่มปิดสวิตซ์ ลมหายใจโง่ๆ ยังหาไม่เจอใช่ไหม หรือเป็นเพราะผม” 

เราลองขอร้องไวรัสร้ายทำลายทางเดินหายใจเสียดีไหม

“ไม่ต้องเป็นห่วง บางสิ่งที่สูญสลายจะซ่อมแซม ตัวมันเอง เมื่อทุกสิ่งทุกอย่างที่ยึดเกี่ยวแตกสลายจนไม่เหลือซาก” 

ถุย เราว่าก้อนหัวใจของเราพูดลืมความเป็นมนุษย์เกินไปแล้ว เอาเถอะ! ทำงานเต้นไม่หยุดตลอดชีวิตก็  คงเพี้ยนแบบนี้

---บางส่วนจากเรื่อง ดักฟังอวัยวะภายใน

 

ฉันหัวเราะเพราะเข้าใจว่าถึงจุดหนึ่งคนเราจะร้องไห้เพราะเรื่องที่กำลังหัวเราะอยู่ตอนนี้ ฉันใช้เวลา ทำแผ่นพับร่างกายเธอมานานเท่าไหร่แล้ว ฉันมันโง่ อายุมากขึ้นยิ่งโง่มากขึ้น ที่ร้ายกว่านั้นคือความคาดหวังอย่างน่ากลัว 

---บางส่วนจากเรื่อง ฉันทำแผ่นพับร่างกายเธอ

‘อวัยวะพักร้อนชั่วโมงผ่าตัด’ เคยตีพิมพ์มาแล้ว แบบจำกัดจำนวนในนามเหล็กหมาดการพิมพ์ ครั้งนี้นำกลับมาพิมพ์ในชุดหนังสือเรื่องสั้น Black Book เป็นลำดับที่ 3 ต่อจาก ‘โต๊ะตีลังกาสิบตลบ’ และ ‘ความรักขวางคอความตาย’ พร้อมเพิ่มภาพประกอบซึ่งผู้เขียนบรรจงระบายหมึกสีดำลงบนใบไม้ กิ่งก้านและวัสดุธรรมชาติพิมพ์ลงบนกระดาษ ไม่ซับซ้อนแต่หลอนจิตเล็กน้อย เทคนิคเดียวกับที่เคยทำในห้องเรียนวิชาศิลปะชั้นประถมศึกษา แต่ครั้งนี้เหมือน ดร. ฮันนิบาล เล็คเตอร์ จะเป็นผู้สอน  

 

อุเทน มหามิตรหายใจเข้าออกเป็นตัวหนังสือและลงทุนชำแหละรื้อค้นกายวิภาคหลุดขอบสร้างสรรค์ หยิบมากกว่า 32 อวัยวะในร่างกายมาเล่าแบบอุเทนวิธี ทบทวนโรครักร่างหรอมแหรมชนิดซ้ำซาก เปิดรายละเอียดเจาะเวลาทุกนาฬิกาติ๊กต่อก ว่าในวันหนึ่งๆ ส่วนประกอบของชีวิตทำอะไรบ้าง เป็นชิ้นเป็นอัน หรือล้มไม่เป็นท่า  

 

ชีวิตที่ไม่มีบทพูด ไม่สนใจสมองและหัวใจประเทศที่อาศัย ไม่อะไรทั้งนั้น เรื่องเล่านับจากนี้มีแต่คนอ่านเท่านั้นที่จะตัดสิน

 

มนุษย์แบบอุเทน มหามิตรมีไม่มาก วิธีการเขียนของเขาทำให้เราติดอกติดใจพิมพ์หนังสือต่อกันสามเล่ม แต่ละเล่มให้ ‘รส’ และ ‘สัมผัส’ ไม่เหมือนกัน พูดให้ถูกคือต่างกันโดยสิ้นเชิง