ในเล่มที่แล้ว เชอร์ล็อก, ลูแปง กับฉัน ตอนสตรีชุดดำ อาจจะให้ทุกคนรู้สึกลุ้นระทึกว่าการพบปะกันของคนทั้งสามจะทำให้เกิดเรื่องราวอะไรขึ้น หรือพวกเขาพูดคุยอะไรกันบ้าง เราจะได้สัมผัสคารมสาลิกาลิ้นทองของอาร์แซน ลูแปง หรือความช่างสังเกตสังกาผิดมนุษย์ของเชอร์ล็อก โฮล์ม หรือความแพรวพราวในสเน่ห์ของไอรีน แอตเลอร์มากน้อยแค่ไหน
การผจญภัยของสามสหายในเล่มนี้มีหลังฉากเป็นมหานครลอนดอน กับคดีฆาตกรรมอัลเฟรโด ซานติ เลขาฯของจูเซปเป บาร์ซินี นักประพันธ์กดนตรีเลื่องชื่อ พ่อของลูแปงกลายเป็นแพะ และพวกเขาได้ช่วยชีวิตโอฟิเลีย เมอร์รีดิว นักร้องโซปราโนชื่อดังไว้ ก่อนเหตุการณ์ทั้งหมดจะดำเนินไปสู่การเผยโฉมหน้าฆาตกร
ภาพที่คุ้นเคย บรรยากาศที่คุ้นตา
มุกการเล่าเรื่องในเล่มนี้ผมรู้สึกชอบมาก และเริ่มดึงเสน่ห์ที่คุ้นเคยของตัวละครออกมา ทั้งเสน่ห์ปลายจวักของไอลีน แอตเลอร์ที่ฉายแวว แล้วสะกดใจเพื่อนชายทั้งสองเสียอยู่หมัด, ทักษะด้านการกายกรรมและปีนป่ายฉายแววนักย่องเบาของหัวขโมยชื่อก้องในอนาคตของอาแซน ลูแปงก็โดดเด่นมากยิ่งขึ้น (และยิ่งเขารู้แล้วว่าพ่อของตนก็เป็นหัวขโมย) และมุกเด็ดที่ผมชอบที่สุดก็คือ ฉากที่เชอร์ล็อค โฮล์มเดินไปยืนหยุดอยู่หน้าบ้านเลขที่ 221 บี ถนนเบเกอร์ แล้วเขาพูดว่า
"ฉันชอบบ้านหลังนี้"
หากเทียบหนังสือเล่มนี้กับหนังสือเล่มที่แล้วจะพบว่ามีลักษณะการดำเนินเรื่องที่ค่อนข้างแตกต่างอยู่เหมือนกัน เพราะใน ตอน สตรีชุดดำ เชอร์ล็อค, ลูแปง และไอรีนได้สืบสวนโดยผ่านคนนอก หรือกลุ่มคนที่พวกเขาคิดว่าน่าจะเกี่ยวข้องหรือรู้ ในขณะที่ ตอน อุปรากรฉากสุดท้าย เด็กทั้งสามคนได้ดำเนินการสืบสวนจากคนใน ผู้ที่เกี่ยวข้องกับเหยื่อฆาตกรรมโดยตรง ทั้งยังมีแรงจูงใจ เช่น การโดยใส่ร้ายป้ายสีของเตโอฟราสต์--พ่อของลูแปง เป็นต้น
อาจกล่าวได้ว่า ผู้เขียนพยายามที่จะดึงสเน่ห์ของ "เชอร์ล็อค โฮล์ม" และ "อาแซน ลูแปง" ออกมาเป็นจุดขายเรื่อย ๆ เห็นได้ชัดว่ายังมีมุกให้เล่นเกี่ยวกับสามคนนี้อีกมาก หากจะเรียกว่านิยายเรื่องนี้เป็นแฟนฟิค ก็คงเป็นแฟนฟิคที่ลงตัว และนำจุดขายของตัวละครแต่ละตัวมาเล่นได้อย่างสมเหตุสมผล
ทั้งนี้ ผู้อ่านอาจจะต้องข้ามข้อเท็จจริงบางอย่างเกี่ยวกับปูมหลังหรือคนที่เกี่ยวข้องกับตัวละครเอกทั้งสามไปบ้างว่า อาจจะไม่ตรงกับต้นฉบับเสียทีเดียว นั่นก็เพื่ออรรถรสในการอ่านนั่นเอง
อ่านหนังสือเล่มนี้ได้ที่: เชอร์ล็อก, ลูแปง กับฉัน เล่ม 2 ตอนอุปรากรฉากสุดท้าย
Comments