ร้านเวทมนตร์แบตติบาเลโนเล่มนี้เริ่มมีการปรากฏตัวและความชัดเจนที่มากขึ้นของตัวร้าย ปริศนาของเรื่องเริ่มซับซ้อนขึ้นกว่าเล่มแรกมาก แต่ก็ยังคงไม่มีการเฉลยปมอันใด
ขณะหนึ่งที่ผมอ่าน จู่ ๆ ผมก็ฉุกใจคิดว่า ตัวละครในนิยายเรื่องนี้ดูนิ่งมากทีเดียว เพราะอย่างที่ผมบอกในรีวิวเล่มที่แล้วว่า นี่คือเรื่องราวการผจญภัยของเด็กชายเด็กหญิงผ่านของวิเศษภายในหมู่บ้านเล็ก ๆ แห่งหนึ่ง บนโลกปกติธรรมดา ผู้คนปกติธรรมดา
แต่ทว่าชาวบ้านหมู่บ้านแอ๊ปเปิ้ลครอสกับไม่มีความแปลกใจหรือปฏิกิริยาต่อสิ่งมหัศจรรย์พวกนี้ หรือเรื่องราวประหลาด ๆ ที่เกิดขึ้นมากเท่าที่ควรจะเป็น อย่างเช่น โดจ์ พี่ชายของฟินลีย์ที่มีส่วนเข้ามารู้เห็นกับเรื่องราวเวทมนตร์ที่เกิดขึ้น แต่เขาในฐานะคนธรรมดากับรับมือมันได้อย่างไม่ตื่นตกใจอย่างที่คนปกติควรจะเป็นกัน
สิ่งที่ผมพูดนี้ยังไม่รวมถึงตัวละครอื่น ๆ ในหมู่บ้าน
มันแปลว่า ผู้เขียนถ่ายทอดอารมณ์ออกมาได้ไม่ดีอย่างนั้นหรือ?
หรือว่าแท้จริงแล้ว ผู้คนในหมู่บ้านต่างมีส่วนเกี่ยวข้องกับของวิเศษ เรื่องราวเหนือธรรมชาติอยู่แล้วไม่ทางใดก็ทางหนึ่ง พวกเขาน่าจะเป็นส่วนหนึ่งกับเวทมนตร์มาตลอด
ลางร้ายเริ่มปรากฏ
ผมขอยืมชื่อตอนของหนังสือเรื่อง อยากให้เรื่องนี้ไม่มีโชคร้าย มาใช้เสียหน่อย
ในเล่มนี้ อย่างที่ผมกล่าวไปในตอนต้น ตัวร้ายของเรื่องเริ่มเผยออกมาให้เห็น แม้จะมีการพูดถึงไม่มากและเป็นเพียงเวลาสั้น ๆ ก็ตาม
เหตุการณ์และสิ่งวิเศษที่เกิดขึ้นในเรื่องยังคงน่าติดตามเช่นเคย แต่ผมรู้สึกว่าช่วงท้ายเรื่อง ค่อนข้างจะเป็นการจบแบบรีบจบไปเสียหน่อย หลังจากตัวละครดำเนินผ่านร้อนผ่านหนาวมามากมาย แต่ตอนกำจัดผู้ร้ายได้ กลับจบลงภายในไม่กี่หน้า
การต่อสู้ที่คาดว่าจะได้เห็น (สปอย) การเผชิญฆน้าและเล่นไพ่ท้าพนันระหว่างมนุษย์เขียวกับฟินลีย์กลับจบลงภายในไม่กี่ย่อหน้าเพียงเท่านั้น
ดูเหมือนว่า คนเขียนจะตั้งใจทิ้งปริศนาแลความสงสัยตามรายทางระหว่างที่เราอ่านเต็มไปหมด
เขายกยอดเรื่องราวไปสู่เล่มถัด ๆ ไป นั่นจึงเป็นสาเหตุให้ความเข้มข้นของเรื่องนั้นจะมีความเข้มข้นและซับซ้อนมากขึ้นในแต่ละบทและแต่ละเล่ม
แต่ผมก็ยังไม่ค่อยแน่ใจนักว่า ผู้เขียนจะเขียนเช่นไรให้แก่นเรื่องที่ค่อนข้างจะมีความซับซ้อนและรายละเอียดในระดับนึงนี้ จบลงในหนังสือเพียงสี่เล่ม (ที่ไม่ได้หนาสักเท่าไหร่)