บ้านเล็กในป่าใหญ่

"...ความคุ้นเคยกันแต่เก่าก่อนจะถูกลืมรวมถึงวันเวลาโอลด์แลงซายน์งั้นหรือไร"

เมื่อจบเพลงแล้ว ลอร่าก็ร้องถามไปเบาๆว่า "วันเวลาโอลด์แลงซายน์นั้นน่ะ เมื่อไรกันจ๊ะ"

"เป็นเวลานานนมเนมาแล้ว ลอร่า" พ่อบอก "นอนให้หลับเสียเถิด"

แต่ลอร่านอนลืมตาอยู่ครู่ใหญ่ ฟังเสียงซอของพ่อที่ครวญเบา ๆ และเสียงลมดังวังเวงในป่าใหญ่...

ลอร่านอนนึกอยู่ในใจว่า "ตอนนี้เราเรียกกันว่าเวลานี้"

เธอดีใจที่ว่าบ้านอันอบอุ่นแสนสบาย พ่อแม่ และแสงไฟกับเสียงดนตรีนี้เป็นเวลาเดี๋ยวนี้ เป็นเวลาที่จะไม่มีวันลืมเลือน เพราะมันเป็นเวลา "เดี๋ยวนี้" มันจะเป็น "เวลาอันนามนมเนมาแล้ว" ไม่ได้