ทุกสิ่ง มิได้เป็นไปตามฤดูกาล

รวมบทวีที่เพียบพร้อมด้วยความเชื่อ และบกพร่องในความปลิ้นปล้อน

บทกวีหลายชิ้นของ มูบารัด สาและ อยู่ในสภาวะกึ่งจริงกึ่งฝัน ท่วงทำนองนี้มิได้เกิดจากจินตนาการในสภาวะของมนุษย์ซึ่งเคมี ในประสาทสั่งการปกติ แต่เป็นสภาวะอันไม่อาจควบคุมจากการต่อสู้ ห้ำหั่นกันระหว่างความปกติและไม่ปกติ ระหว่างความดีและความชั่ว ไหนจะต้องขัดขืนฤทธิ์ยามิให้ฟุ้งซ่านจนเห็นภาพหลอน ขณะเดียวกันต้องบีบรัดกลั่นความคิดเพื่อถ่ายทอดออกมา เป็นบทกวีเพื่อบำบัด ตัวเองในอีกทางหนึ่ง นอกจากยาที่ต้องกินในเวลาตามแพทย์จ่ายเพื่อประคับประคอง อาการจิตเภทแล้ว บทกวีก็ดูเหมือนจะเป็นยาอีกสำรับหนึ่งในการบำบัดอาการดังกล่าวนี้

— ซะการีย์ยา อมตยา  บรรณาธิการ