ในมือเธอมีดอกทานตะวัน

“สิ่งใดกันเล่า

จะแข็งแกร่งกว่าหัวใจคนเรานี้

ที่แหลกสลาย

ซ้ำแล้วซ้ำอีก แต่ยังไม่ตาย”

 

จากความรวดร้าว หลงรัก เลิกรา และเยียวยา ใน “ปานหยาดน้ำผึ้ง” ผลงานแรกอันสร้างชื่อให้กับ “รูปี กอร์” นักเขียนสาวชาวแคนาดาเชื้อสายอินเดีย ผู้ได้ชื่อว่าเป็นกระบอกเสียงสำคัญของผู้หญิงยุคใหม่ สู่ตัวตนที่เติบโตขึ้นและพร้อมจะพาทุกคนเติบโตไปด้วยกัน เช่นดอกไม้ที่ผ่านร้อนผ่านหนาว ผ่านวัฏจักรของการแห้งเหี่ยว ร่วงโรย หยั่งราก แล้วจึงงอกเงย ผลิดอกบาน ผ่านผลงานลำดับที่ 2 ของเธอ “ในมือเธอมีดอกทานตะวัน” นี่คือถ้อยคำบอกเล่าเรื่องราวที่แตกหน่อจากผลงานเล่มก่อนแล้วออกดอกเป็นตัวของตัวเอง ทั้งเติบโตและเหี่ยวเฉา ทั้งโอบกอดและซ้ำเติม หาก “ปานหยาดน้ำผึ้ง” เปรียบดังหมู่ภมรที่โหมกระพือออกมาจากรังแห่งความรวดร้าว “ในมือเธอมีดอกทานตะวัน” ก็คงเหมือนดอกไม้บานที่ร่มเย็นพอให้มวลหมู่ผึ้งเหล่านั้นมาพักอาศัย

 

สิ่งที่แตกต่างออกไปก็คือ “ในมือเธอมีดอกทานตะวัน” สะท้อนให้เห็นการเติบโตของผู้หญิงคนหนึ่งในฐานะมนุษย์ที่พยายามทำความเข้าใจโลกมากขึ้น แต่ยังคงยืนหยัดในความคิดของตนเองว่า ผู้หญิงมีความสามารถที่จะเป็นเจ้าของความรักหรือปล่อยมันไปได้อย่างเสรี และหวังว่าความคิดและความหวังที่รูปี กอร์ ได้ปลูกผ่านหนังสือเล่มนี้ จะผลิดอกงดงามราวกับเสียงเต้นของหัวใจในโมงยามแห่งความรัก