ประเทศไร้ทรงจำ

บทกวีกู่ตะโกนก้องด้วยสำนึกแห่งความเป็นราษฎรผู้คนพบตาสว่างของตัวเอง โดย รอนฝัน ตะวันเศร้า

ว่ากันว่า ▪️บทกวีคือการปฏิวัติ▪️

น้อยที่สุดคือปฏิบัติการต่อตัวกวีเอง จากผัสสะ จากประสบการณ์ สู่ความทรงจำ กระทั่งสู่สำนึกเผื่อการแสดงออกบางอย่าง

มากกว่านั้น มันเคลื่อนตัวออกสู่การเขียน การอ่าน และผู้อ่าน!!!

ไม่มากและไม่น้อยไปกว่านี้ ขอให้พื้นที่ของบทกวีทุกคำและทุกบรรทัดคือการสร้างความทรงจำร่วมกันของพวกเราทุกคน ในฐานะเป็นพลเมืองของ ▪️ประเทศไร้ทรงจำ▪️

“...บทกวีจะไม่เป็นกลาง
และฉันจะไม่ยอมเป็นเช่นนั้นเหมือนกัน...”