ณ ที่ซึ่งความจริงไม่อาจดำรงอยู่

ศพของครูใหญ่ถูกพบในท้องร่องสุดแนวชายป่าเชิงเขา ร่างไร้วิญญาณซุกซ่อนอยู่หลังกองไม้แห้งแตกระแหงที่ไม่มีใครอยากเข้าใกล้ ร่างนั้นนอนหงายราวกับจะท้าทายตะวันยามสาย แขนข้างหนึ่งชี้ขึ้นในลักษณะแข็งเกร็ง ขากางออกเล็กน้อย ริมฝีปากเผยอบิดเบี้ยว ศีรษะพลิกตะแคงไปทางด้านขวา ดวงตาเบิกค้างจ้องมองผู้พบเห็นชวนขนลุก ใบหน้าซึ่งครั้งหนึ่งเคยฉายแววเข้มงวดปนอารีแข็งทื่อไม่ต่างปูนปั้น หากกลับสะท้อนความทุกข์ทรมาน ราววิญญาณยังไม่ละจากสังขาร ก้ำกึ่งระหว่างเป็นกับตาย และปรารถนาจะเอ่ยความลับบางอย่างออกมาให้ผู้คนได้รู้

ไม่กี่ชั่วโมงต่อมา

ท่ามกลางความสงสัยที่ก่อตัวขึ้นทุกหนแห่งในตำบลดงกาหลง ข้อมูลที่หลุดออกมาจากปากเจ้าหน้าที่ตำรวจ ถูกส่งข่าวต่อกันโดยชาวบ้านภายช่องทางทั้งในโลกจริงและโลกเสมือน กระจายให้ทราบกันทั่วว่าครูใหญ่เสียชีวิตเพราะกระดูกคอหัก แต่ไม่ใช่อุบัติเหตุ ร่องรอยช้ำรอบคอ รวมทั้งจุดอื่นของร่างชี้ชัดว่าเป็นฝีมือของมนุษย์ นำมาซึ่งความหวาดเกรงในจิตใจของชาวตำบล รวมทั้งผมเอง ความคิดแรกที่ผุดขึ้นในสำนึกของทุกคนคือ…

ใครบางคนในตำบลแห่งนี้เป็นฆาตกร…