ห้องของโจวันนี

…ห้องของเขาอยู่ด้านหลังชั้นล่างสุดของตึกหลังสุดท้ายบนถนนสายนี้ เราผ่านห้องด้านหน้าและลิฟต์เข้าไปสู่ทางเดินสั้นและมืดซึ่งนำไปยังห้องของเขา ห้องนั้นเล็ก ผมเห็นแค่เงาตะคุ่มของข้าวของระเกะระกะและความไม่เป็นระเบียบ มีกลิ่นแอลกอฮอล์ที่เขาเผาในเตา เขาล็อกประตูตามหลังเรา หลังจากนั้นครู่หนึ่งเราก็ได้แต่ยืนจ้องมองกันอยู่ในความสลัว—ด้วยความรู้สึกหวั่นหวาดระคนโล่งอก และลมหายใจหนักหน่วง ผมตัวสั่นเทา ผมคิดว่าถ้าเกิดไม่เปิดประตูบานนั้นออกไปจากที่นี่ทันทีละก็ ผมจะหลุดหลง แต่ผมรู้ว่าไม่สามารถเปิดประตูบานนั้นได้ ผมรู้ว่าสายเกินไปเสียแล้ว ในไม่ช้ามันจะสายเกินไปสำหรับทุกสิ่งทุกอย่างยกเว้นเสียงคราง เขาดึงผมเข้าไปชิด โถมกายเข้ามาในอ้อมแขนผมราวกับกำลังมอบตัวเองให้ผมโอบอุ้ม ก่อนจะค่อยๆ ดึงร่างผมลงไปบนเตียงหลังนั้นพร้อมกับเขา…

ห้องของโจวันนี สถานที่เปิดเปลือยอารมณ์และตัวตน สถานที่เก็บกักความร้าวรานและความหวัง สถานที่ซ่อนเสน่หาและสำแดงความภินท์พัง สถานที่ที่เป็นดังเกราะกำบังให้มนุษย์ผู้เปราะบางทุกตัวคน

นวนิยายของเจมส์ บอลด์วิน (1924–1987) นักเขียนชาวอเมริกันผู้ถวิลหาการยอมรับความเท่าเทียมทางเพศและความหลากหลายทางชาติพันธุ์บนโลกแสนสับสนใบนี้