อย่าไปไหน

“พ่อรู้ดีว่าพ่อหลอกตัวเองว่าอะไร ท่ามกลางเม็ดเล็กๆ ในพื้นกระเบื้องซึ่งกำลังเคลื่อนไหวเชื่องช้าดังเขม่าประหนึ่งเงาใกล้ตายนั้น พ่อหลอกตัวเองว่าบนเก้าอี้ว่างเปล่าตัวนั้นจะมีผู้หญิงคนหนึ่งมาอยู่แม้เพียงชั่วขณะ ไม่ใช่ร่างกายของเธอนะ ไม่ใช่ แต่เป็นความเมตตาของเธอ พ่อมองเห็นรองเท้าคัทชูสีไวน์สองข้าง ขาไม่สวมถุงน่อง หน้าผากกว้าง แล้วเธอคนนั้นก็มาปรากฏอยู่เบื้องหน้าพ่อ เพื่อจะตอกย้ำว่าพ่อเป็นคนเที่ยวป้ายเชื้อโรคระบาด เป็นผู้ชายที่แต้มหน้าผากคนที่เขารักอย่างเลินเล่อ ลูกไม่รู้จักเธอ เธอผ่านเข้ามาในชีวิตของพ่อตอนที่ลูกยังไม่เกิด เธอเพียงผ่านเข้ามา กระนั้นก็ได้ทิ้งร่องรอยฟอสซิลไว้ พ่ออยากจะไปหาลูก อันเจลา ไปหาลูกในห้วงแห่งสายท่อนั้นที่มีลูกนอนอยู่ ที่มีเครื่องเจาะกะโหลกเตรียมจะเปิดหัวของลูก เพื่อเล่าเรื่องราวของผู้หญิงคนนี้ให้ลูกฟัง”

หนังสือได้รับรางวัล Strega และรางวัล Grinzane Cavour ประจำปี 2002