เสียงพายุเหมันตฤดู และการเริงรำครั้งสุดท้าย

จินตกรรมแห่งตัวอักษร กายภาพของผลึกความทรงจำต่อเหตุการณ์สามัญของมนุษย์ (กึ่ง)นวนิยายที่เริงรำอยู่ในห้วงความคิดราวกับเป็นการแสดงครั้งสุดท้าย

 

- - บางส่วนจากในเล่ม - -

 

ทำไมคนเราจึงมีสองตา?

. . ,

ทำไมคนเราจึงมีสองตา–เพราะดวงตาข้างหนึ่งของเราจำเป็นต้องบอดอยู่เสมอ การมองเห็นโลกโดยทั้งหมดเป็นสิ่งที่น่าสยดสยอง เป็นสิ่งที่สมองไม่อนุญาตให้ทำ–แม้แต่กับคนที่ซื่อสัตย์ต่อ ‘ความจริง’ มากที่สุดในหมู่พวกเราก็ตาม

===

 

- - บางส่วนจากในเล่ม - -

 

ความสูงส่งสำคัญอันใดต่อข้านัก?

. . ,

พวกเขาเป็นดั่งสัตว์ที่ครอบครองความเคว้งคว้างว่างเปล่าเอาไว้ ด้วยสัญชาตญาณสัตว์ป่าที่ยังหลงเหลือ ไม่ได้รับการพัฒนาที่ถูกต้อง แต่เหตุใด ดวงตาข้าจึงต้องสนอกสนใจการดัดแปลงส่วนหนึ่งในพวกเขาให้กลายเป็นสัตว์ประเสริฐสูงส่ง ความสูงส่งสำคัญอันใดต่อข้านัก? เป็นไปได้หรือไม่ที่สัตว์ทั้งหลายจะยังคงมีชีวิตเยี่ยงสัตว์ป่า และได้รับความเจริญรุ่งโรจน์ตามแบบฉบับของมันไปพร้อมกัน

┈ ┉ ┈