หนีไปเสียจากบ้าน

พบกับบันทึกกึ่งนิยาย ร้อยเรียงไว้ด้วยความสัมพันธ์ของสองตัวละครหลัก "โตมร ศุขปรีชา" และ "ทีปกร วุฒิพิทยามงคล" ที่ร่วมเดินทางไปในประเทศเดนมาร์ก เบลเยี่ยม เนเธอร์แลนด์ และเยอรมันด้วยกัน (แต่เขียนหนังสือออกมาคนละเล่ม คนละแนว) โดยมีฉากหลังเป็นสถานที่ต่างๆ ที่ทำให้นึกย้อนไปถึงความทรงจำในวัยเด็กผ่านเรื่องราวของตัวเอง บรรยากาศของแต่ละเมืองที่ผ่านก็ชวนให้หยิบเอาชิ้นส่วนเล็กๆ น้อยๆ มาเล่าประกอบเพื่อสื่อถึงกรอบกรงที่เรียกว่า "บ้าน" สถานที่ที่กักขังบางส่วนเสี้ยวของตัวตนเขาไว้เมื่อครั้งยังเยาว์วัย ทั้งเรื่องของชายหนุ่มผู้ได้บทเรียนผ่านการชงกาแฟว่าการ "กักกด" บางสิ่งด้วยวิธีละมุนละม่อมเป็นวิธีที่ได้ผลลัพธ์ดีที่สุด การแลกเปลี่ยนความคิดเห็นต่อสิ่งที่เรียกว่า "อิสรภาพ" ของเงือกน้อย ที่ท้ายสุดแล้วก็สูญสิ้นตัวตนเป็นเพียงฟองอากาศ ไม่สามารถแม้แต่จะมีน้ำตาที่กลั่นมาจากความเศร้าเสียใจได้ หรืออาการกลัวความบาดหมางและการทะเลาะเบาะแว้ง จบลงที่ความหมางเมินจนไม่อาจพบหน้ากันได้เหมือนนักเล่านิทานชื่อดัง แอนเดอร์เซน และนักแต่งนิยาย ชาร์ลส์ ดิกเคนส์ จนเคยเลือกที่จะ "กักเก็บ" ตัวตนไว้กับตัวเองเพียงคนเดียว