ศูนย์รับฝากความเสียใจ

"แด่ความเสียใจที่ไม่เคยสิ้นสุดอย่างแท้จริง"

ผลงานของนักเขียนขายดีกว่า 5 แสนเล่มในไต้หวัน

 

“คุณไม่มีทางหาศูนย์รับฝากความเสียใจแห่งนี้เจอ เพราะที่แห่งนี้จะเลือกยอมให้คุณเจอเองต่างหาก” 

ณ ที่แห่งนี้ เจ้าหน้าที่รับฝากความเสียใจจะรับความเสียใจของคุณเอาไว้อย่างอ่อนโยน 

ณ จุดเชื่อมต่อที่ซ่อนอยู่ระหว่างบนดินกับใต้ดิน มุมหนึ่งของศูนย์การค้าใต้ดินแห่งสถานีรถไฟไทเปที่คดเคี้ยวเหมือนเขาวงกต 

ในวันพุธซึ่งเป็นเป็นรอยต่อของสัปดาห์ เวลาพลบค่ำตั้งแต่สิบเจ็ดนาฬิกาไปจนถึงหนึ่งทุ่มตรงที่เป็นช่วงเปลี่ยนผ่านระหว่างกลางวันกับกลางคืน “ศูนย์รับฝากความเสียใจ” จะปรากฏขึ้นอย่างเงียบเชียบ เพื่อเป็นตัวกลางช่วยส่งความเสียใจของคุณกลับไปยังอดีต ให้แก่คนที่มิอาจพบเจอได้อีก 

เมื่อใดที่คุณกอดเก็บความเสียใจอย่างแรงกล้าเอาไว้ และอยากจะเดินออกจากเขตแดนของสิ่งที่ได้ชื่อว่า “สายเกินไป” ก็ขอเชิญมายังที่แห่งนี้ 

ข้ามเวลากลับไปยังจุดเริ่มต้นของความเสียใจ ส่งความคิดคำนึงออกไปยังอดีตที่ล่วงผ่าน 

“ความเสียใจมีไว้เพื่อให้เรายิ่งทะนุถนอมปัจจุบัน”