เมืองเย็น

กวีนิพนธ์เล่มเล็กๆ ของ อนุสรณ์ ติปยานนท์ แบ่งออกเป็นประเด็นย่อยๆ ที่ล้วนสัมพันธ์กับสถาปัตยกรรม สถาปัตยกรรมมิใช่สิ่งที่สถาปนิกควรคำนึงแต่เพียงอาชีพเดียว อนุสรณ์ได้ปลูกถ่ายคำถามแก่ผู้อ่านต่อสิ่งรอบตัว ที่ว่างบนลานหญ้าหน้าบ้านอาจหมายถึงอิสระเสรีที่รอคอยการเติมเต็มจากสิ่งมีชีวิตอื่น บันไดของสถานที่ทำงาน นั่นใช่เศษเสี้ยวของความพยายามในการผูกสัมพันธ์ระหว่างผู้คนหรือไม่ หรือ...ลูกดิ่งคือหลักฐานชิ้นสำคัญเพื่อยืนยันความเที่ยงแท้ของสรรพสิ่งกระนั้นหรือ ร่วมหาคำตอบระหว่างบรรทัดในกวีนิพนธ์ชื่อ เมืองเย็น ส่วนผลลัพธ์ทางความรู้สึกจะอิ่มเอมหรือซึมเซา ย่อมแตกต่างตามแต่ปัจเจกบุคคล