ปรากฏการณ์ส่วนเกิน

ว่ากันว่าผลงานเล่มแรกของนักเขียนมักมีความดุดัน เกรี้ยวกราด กล้าหาญ ชานนที เขียนกวีเล่มแรกด้วยความรู้สึกเช่นนั้น และยังมีความเศร้าซึมหวนไห้เพิ่มเข้ามาอีกด้วย เขาเชื่อว่าพื้นที่ระหว่างบรรทัดของบทกวีนั้นมีเสน่ห์ เพราะมันได้ใช้ประโยชน์จากที่ว่างนั้นเพื่อเกลื่อนความแน่ชัดในบทกวี บทกวีจึงเป็นภาพเบลอสลัว ชวนคิด ท้าทาย และน่าลุ่มหลง ชานนทีไม่ได้ตั้งตนเป็นศาสดาที่หวังให้ผู้อ่านเปลี่ยนความคิด แต่อยากให้ผู้อ่านตั้งคำถามมากขึ้น คำถามทั้งหลายที่เคยเป็น 'ส่วนเกิน' บัดนี้ มันจะกลายเป็นปรากฏการณ์ 'จำเป็น' ที่ขาดไปไม่ได้เสียแล้ว