ในนรก ฝนตกเป็นความรัก

ในชีวิตคน ย่อมมีบางช่วงที่หัวใจแปรปรวนและคุ้มคลั่ง สาเหตุหลักๆ นั้น หากมองข้ามรายละเอียดแล้ว ส่วนใหญ่ปัญหาจะเกิดขึ้นมาจากคำเพียงสองคำเท่านั้น นั่นคือ “ความรัก” และ “ความกลัว” สองสิ่งนี้หากเรามีมันมากเกินไป หรือหากมีไว้โดยไม่รู้จักวิธีดูแล มันย่อมกลายเป็นพิษ

 

ความรักที่เป็นพิษนั้นคือ ความอยากครอบครอง ส่วนความกลัวที่เป็นพิษนั้นคือ ความวิตกจริต

 

แน่นอน สองสิ่งนี้ไม่เคยนำพาความสุขใจมาสู่ชีวิต มันมีแต่จะทำให้เราบ้าคลั่งขึ้นความอยากครอบครอง เมื่อมีมากเข้ามันก็จะแผ่ขยายแตกสายไปเป็นความอิจฉาริษยาและความความหึงหวง ส่วนความวิตกจริตนั้นเมื่อสั่งสมมานานพอ มันก็ย่อมแตกหน่อไปเป็นความโกรธ ความเกลียดและความบ้า ซึ่งเมื่อคนเรามีสิ่งเหล่านี้ครบถ้วนในชีวิตแล้ว ชีวิตย่อมเป็นอะไรไปไม่ได้มากไปกว่า พายุคลั่งที่กำลังพัดสาดสายฝนวนไปวนมาล่อสายฟ้าให้ฟาดลงมาทำร้ายอากาศธาตุอันว่างเปล่าในใจกลางตัวมันเอง

 

พูดเสียดูดี ทั้งหมดนี้ ผมก็แค่อยากบอกว่า เรื่องเล่าชุด “ในนรก ฝนตกเป็นความรัก” นั้น โดยแท้จริงแล้วมันเป็นเรื่องความรัก ความรักและความกลัว ความกลัวและความบ้า ความบ้าและความเพี้ยนที่ในช่วงหนึ่งของชีวิตอาจเกิดขึ้นกับเราได้ ความรักที่ไม่ได้รับการเติมเต็ม ย่อมเต็มไปด้วยการสู้รบปรบมือกับตัวเอง ความกลัวที่ไม่ได้รับการดูแล ย่อมนำพาเราไปสู่ความหม่นหมอง และความบ้าที่ไม่มีที่ระบายออกนั้น ก็ย่อมบ่มเพาะรอวันระเบิดออกมาเป็นความคุ้มคลั่งและผิดเพี้ยน

แต่อย่างไรก็ตาม ชีวิตเป็นเรื่องสนุก สนุกมัวเมาและเอามัน ผมเชื่อเช่นนี้ ดังนั้น เสน่ห์ของชีวิตจึงมีอยู่ว่า ทุกๆ เรื่องในชีวิตคนเรานั้น ไม่ว่ามันฟอนแฟะเละเทะ หรือเลวร้ายแค่ไหน แต่เมื่อพอ “ผ่าน” มาได้ มันก็มักจะกลายเป็นเรื่องตลกขำขันและฮาเสียดสี ได้เสมอ

 

งานชุดนี้ก็เช่นกัน โดนส่วนตัวแล้ว ผมรู้สึกสนุกกับมันทุกครั้งที่ลงมือทำและแอบขำตัวเองอยู่บ่อยๆ เวลาที่สำนึกได้ว่าเราคือผู้เขียนนี่หว่า แต่หุบปากเถอะ! พูดมากไปกว่านี้ เดี๋ยวจะกลายเป็นพวกหลงตนเองที่ชอบพูดพล่ามคำสวยๆ อธิบายหนังสือของตัวเอง ดังนั้นเอาเป็นว่า มันก็ผสมๆ กันอยู่น่ะแหละครับ ได้เรื่องบ้าบอคอแตกทั้งหลายของชีวิตนั้น!

 

‘มันดา เอช

"ไม่เยิ่นเย้อไม่เวิ่นเว้อ มีเสียงของความเหงาแว่วอยู่ไกลๆ เป็นงานเขียนที่แสดง ความเป็นผู้ใหญ่ ผู้ผ่าน เรื่องราวในอดีตมามากมายแต่ไม่ยี่หระกับมัน"

รังสิมา ตันสกุล - บรรณาธิการ

 

นักเขียนทุกคนต่างเสาะหากลวิธีในการบอกเล่าความหมายและความไร้สาระของชีวิต แดกดันสังคม หรือ ระบายความหงุดหงิดงุ่นง่านส่วน ผมสนุกมากกับหนทางที่ "มันดา เอช" เลือกไช้ในรวมเรื่องสั้นชุดนี้ ไม่แน่ใจว่านี่คืองานเขียนระดับ มาสเตอร์พีช หรือเปล่า แต่มั่นใจว่ามันเข้าขั้น "มาสเตอร์เพี้ยน" อย่างแน่นอน

- โอสธี - นักเขียน

 

ผมนั่งตั้งใจบรรจงอ่านทีละบรรทัดค่อยๆ ตีความออกมาเป็นภาพอย่างช้าๆ เพราะถ้าอ่านเร็วๆ ภาพจะวิ่งเข้ามาในหัวเร็วมากๆ รัก โลภ โกรธ หลง ใส่ไข่ เสียด สี ความเน่าเฟะของสังคมปัจจุบันได้อย่างถึงแก่น ในฐานะนักแต่งเพลง คงจะดีไม่น้อยถ้าหนังสือเล่มนี้ถูกถ่ายทอดออกมาเป็นบทเพลง คงจะบ้าบอ (ในบรรทัดฐานของเหตุผล) ดีไม่ใช่น้อย ฮ่าๆๆๆ

- ชนัทธา สายศิลา (แน็ป Retrospect) - นักแต่งเพลง นักดนตรี